Piotr Magnuszewski przedstawił nowe ramy projektowania scenariuszowego przy użyciu symulacji społecznych podczas warsztatu Social Simulations for Exploring Sustainable Futures w ramach Scenarios Forum.

Projektowanie scenariuszowe służy jako baza do podejmowania działań w świecie. Jednak problemem tej metody jest to, że zbyt często skupia się jedynie na naukowym podejściu do problemu, a udział interesariuszy z różnorodnym doświadczeniem i wiedzą, jest ograniczony w kreowaniu możliwych ścieżek działań.

Metoda projektowania scenariuszowego przez symulacje społeczne (wykorzystywana już od wielu lat w CRS) zwiększa zaangażowanie interesariuszy. Główne założenie tej metody to, że symulacje mają 5 stopniowe podejście:

1) identyfikacja problemu, który ma wpływ na wielu interesariuszy,

2) współtworzenie symulacji, kiedy rozbieramy problem na części pierwsze, analizując jego wielosektorowe czynniki i projektujemy model scenariusza,

3) odegranie symulacji przez interesariuszy, którzy dostają dane na temat problemu i wypracowują decyzje, które dają możliwe rozwiązania problemu,

4) debriefing, czyli analiza modeli współoddziaływujących na siebie czynników,

5) dialog między interesariuszami w świecie rzeczywistym, który prowadzi do rozwiązania problemu.

Co ważne, proces projektowania polityk wymaga wdrożenia odpowiednich metod angażowania zainteresowanych stron. Pomagają w tym materiały używane w symulacjach m.in. narracyjne scenariusze oparte na danych, materiały wizualne (urywki postów z platform społecznościowych, krótkie filmiki informacyjne), czy możliwość głębszego zaangażowania uczestników przez interaktywne funkcje symulacji (możliwość sugerowania polityk oraz dyskusji z innymi interesariuszami).

By lepiej zobrazować te metody angażowania interesariuszy, Piotr użył przykładu symulacji Raw Materials Challenge, opracowanej w projekcie „CASCADES – Cascading Climate Risks: Towards adaptive and resilient European Societies”, sfinansowanego w ramach unijnego programu Horyzont 2020.

Konferencję zorganizował International Institute for Applied Systems Analysis (IIASA). Moderatorami sesji były Anita Lazurko i Vanessa Schweizer z Uniwersytetu Waterloo w Kanadzie.